نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۹۷

کاریست بر ملا گذران در خفا گره

فکری چو تار سبحه ز سر تا به پا گره

سیاره و ثوابت این کارخانه را

دل ها چو کهرباست ز خوف قضا گره

بس خرده های زر چو گلت در دهان کنند

چون غنچه واکنی گر ازین پرده ها گره

کسب معانی از نظر عشق کن که هست

صد نکته را به نیم اشارت ادا گره

کوته مساز دست تهی کاین نگار را

بر گوشه نقاب بود رو نما گره

از بس کرشمه می کند از پرده آشکار

در دیده می شود نظرم از حیا گره

گویاترم ز بلبل خوش نغمه در بهار

از سردی جهان زده ام بر نوا گره

قطبم، که گرچه عقده گشای خلایقم

نگشایدم ز گردش این آسیا گره

زین چرخ خاکباز که هر صبح روزگار

دامن چو کودکان زندش بر قفا گره

طرح بقا مدار توقع که خاک را

بسیار هست در دل ازین مدعا گره