ادیب صابر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶

مرغی که چو ماهیش به آب است نیاز

از نسبت بط نی چو بط سینه فراز

در آب همی رود همه روز دراز

چون توده خاک دید بر گردد باز