ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۱۱۰
پیری آمد جوانی از من شد
سال بیشی گرفت و مال کمی
بترین وقت مرمراست که نیست
وقت پیری بتر ز بی درمی