ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۱۰۷

با موی سیه دلم قوی بود

اندیشه نکردم از ضعیفی

تا موی سپید دید چشمم

چون موی شدم ز بس نحیفی