ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۶۷

اگر به زمیری است پیری، نخواهم

که هرگز بت من مرا میر خواند

دلم تازه گشتی چو خواندی جوانم

کنون چون شود چون مرا پیر خواند