الهامی کرمانشاهی » شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) » خیابان چهارم » بخش ۲۲ - تعاقب عامر از ابراهیم و کشته شدن آن لئیم

که آن بستگان بند بگسیختند

چو شب بود بس تیره بگریختند

شنیدند افغان او را سپاه

سوی خیمه ی او گرفتند راه

چو عامر از این کارآگاه شد

پر از اخگرش جان گمراه شد

بیامد دمان تا بر روزبان

بگفتش رها بادت از تن روان

رها ساختی آن بداندیش را

به شمشیر دادی سرخویش را

چه کردی که از بند آن اژدها

چنین رایگان کرد خود را رها

بگو راست، گر زندگی بایدت

وگرنه به خون، تن، ببالایدت

بدو گفت حاجب که ای کامیاب

تو دانی منم دشمن بوتراب

زیاران او هست بیزاری ام

بود راست گر این نیازاری ام

بدین میخ های چو شاخ درخت

ببستیمشان دست و هم پای سخت

که از سختی بند تا نیم شب

نبدشان ز فریاد، خاموش، لب

چنان آمدی بانگ ایشان به گوش

که پوشیدی از پاسبانان خروش

دمی گشت بیننده ام گرم خواب

چو بیدار گشتم چنین روی زرد

زخشم ارکنی از میانم دو نیم

من این کار را دانم از آن ندیم

به ایشان مگر داشت پنهان سری

که نگذاشت دوشت به افسونگری

بریزی از ایشان به شمشیر، خون

جهان را از این رنج آری برون

همی خواست تا شب نماید رها

به نیرنگشان از دم اژدها

بر او باد نفرین پروردگار

که با حیلت، او راست پیوسته کار

ندارد چو ما از تو این مرد بیم

که باشد شب و روز با تو ندیم

یکی نیک اندیشه را برگمار

ببین تا بود از که اینگونه کار

خدا کرد بربدمنش تیره، رای

سخن های وی دردلش کرد جای

به بر خواندش آن بخت وارون ندیم

نپرسیده کرد از میانش دو نیم

وزان پس به حاجت یکی برگماشت

سبک خود علم سوی هامون فراشت

گروها گروه از پی وی سپاه

پی آن دو تن برگرفتند راه

درآن تیره شب اندران پهندشت

سواران پراکنده شد هفت و هشت

پژوهشکنان ای یل ارجمند

غریوان سپاه و خروشان سمند

زگرد سواران هوا کله بست

زنعل تکاور همی برق جست

توگفتی برست از بن هر گیاه

یکی مرد با نیزه ی کینه خواه

وزان سوی سالار با پای خویش

ره کوفه را داشت پویان به پیش

چو خورشید سر بر زد از تیغ کوه

بدیدش سپهدارگرد گروه

بگفتا: بدان یار کامد سپاه

پس و پشت بنگر به گرد سیاه

شو آماده از بهر ناورد کین

چو شیرافکنان برشکن آستین

بدو گفت مرد ای یل نامدار

زمن چشم ناورد مردان مدار

من این کار دشوار آسان کنم

به بیغوله ای خویش پنهان کنم

تو را می سپارم به یزدان فرد

که هم بخت یاری و هم شیر مرد

بگفت این و بدرود مهتر نمود

به بیراهه ای شد روان همچو دود

سپهبد بدان ره که بودش شتافت

رخ از بیم سوی دگر بر نتافت

پیاده همی رفت زان سان دلیر

پیاده که پوید سوی غاب شیر

نه بیمش زتنهایی خویش بود

نه از های و هوی بداندیش بود

به ناگاه آن شیر پرکین و خشم

درختی کهن شاخش آمد به چشم

به خود گفت آن به که براین درخت

برآیم بیاسایم آنجا دو لخت

چو آسوده گشتم برآیم به راه

که بی اسب نتوان شدن رزمخواه

به نزد درخت آمد آن ارجمند

به شاخش بیفکند پیچان کمند

در انبوه آن شاخ ها شد نهان

تو گفتی که شیری است در نیستان

وزان سوی چون دیو جسته زبند

همی تاخت عامر به هر سو سمند

زبس تاخت از تابش آفتاب

چو دوزخ تنش گشت پر التهاب

چو از دور آن سایه گستر بدید

بزد اسب و خود را بدان سو کشید

گمانش که نزد درخت است آب

ندانست کانجاست مرگش به خواب

چو آید قضا می شود مرد کور

به پای خود ایدون رود سوی گور

چو روباه را روز آید به شام

دود تا بر شیر سوی کنام

چو آمد ندید اندر آنجای آب

برفت از عطش ازتنش توش و تاب

فرود آمد و اسب را بر درخت

ببست و درآن سایه افکند رخت

کمر برگشود و زخفتان گره

فکند از بر سینه یکسو زره

به دامان همی باد برخود وزید

زگرما چو اژدر همی بردمید

زمان تا زمان سود پهلو به خاک

سروریش پرخاک گشتی رخ بد نهاد

رسیدی به وی چون تف جانگزای

به شیر خدا گفتی او ناسزای

چو بشنید از او سخن های زشت

دلاور از سر، بردباری بهشت

چو باز شکاری زشاخ درخت

به پرواز آمد سوی تیره بخت

بیامد به پیش اندرش ایستاد

چو چشم بداندیش بر وی افتاد

سراسیمه برجست و گفتا: که ای؟

در این شاخ چون مرغ بهر چه ای؟

بگفتا: که هستم براهیم یل

تو را از آسمان می رسم چون اجل

همانم که دوش از جهان آفرین

تو را خواستم کشته از تیغ کین

تو پاسخ بدادی به بیغاره ام

ببستی در آن بند بیچاره ام

ندانستی این را که با کردگار

منش ناید و خود پسندی به کار

هم ایدون به خود زار لختی بموی

زشمشیر من بسته جان آفرین

فرستمت ایدون به دیگر سرای

که دانی کدام است شیر خدای

بگفت این و برسینه ی او نشست

بپیچید موی پلیدش به دست

به خنجر سرش را زتن دور کرد

بر او اشکم کرکسان، گور کرد

زهی دست پرورده ی بو تراب

که بودش دل شیر و چنگ عقاب

کسی را که یزدان بخواهد بلند

زبند و زدارش نیاید گزند

وزان پس به یکران او شد سوار

سرش را به فتراک بر بست زار

بزد اسب و زی کوفه آمد چو باد

وزان سوی مختار فرخ نژاد

چو برزد سر از کوه رخشنده شید

براهیم یل را به لشگر ندید

پژوهش چو بنمود و بازش نیافت

بدانست کو سوی دشمن شتافت