الهامی کرمانشاهی » شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) » خیابان دوم » بخش ۱۱ - رفتن حر به درخیام حرم

چو آزاد مرد جوان این شنفت

بزد دست بر دامن شاه و گفت

که من ای جهاندار دین پناه

ببستم چو بر رهبر خویش راه

بدیدم یکی کودک خوب چهر

بد از برج هودج فروزان چو مهر

صدای سم اسب ما چون شنید

بترسید و لرزید و دم در کشید

برآنم که ازما هراسان شده

ازآن لشگر کشن ترسان شده

بفرما روم نزد آل رسول

نمانم که مانند ازمن ملول

شهنشه بدو گفت بشتاب زود

که باد ازجهان آفرینت درود

جوانمرد پوزش برشاه کرد

پس آنگاه رو سوی خرگاه کرد

چو آمد بر بارگاه بلند

به زیر آمد اززین تازی سمند

خم آورد یال و سر جنگجوی

به میخ سراپرده بنهاد روی

چو لختی بمویید بر پای خاست

همان یال خمیده را کرد راست

به سینه نهاد از ادب هردو دست

سر ترک دار اندر افکند پست

بگفتا که ای آل خیر الانام

زمن برشما آفرین و سلام

من آنم که زشتی بیاراستم

ستم بر خداوند خود خواستم

منم آنکه ره بر گرفتم چو پیش

دل آزرده کردم شما را زخویش

کنون با لب عذر خواه آمدم

بدین در زبد درپناه آمدم

چمیدم به دستوری شهریار

به سوی شما بارخی شرمسار

ببخشید شاید گناه مرا

پذیرید فرمان شاه مرا

زگفتار اسپهبد رزمخواه

خروش اندر آمد ز خرگاه شاه

بگفتند کای مرد فرخ نژاد

خدای جهان از تو خوشنود باد

زکردار تو جمله شادان شدیم

زآغاز اگر چند پژمان شدیم

چو دریافت آزاد مرد جوان

که گشتند خوشنود ازو بانوان

چو شیر دژ آگاه بار دگر

هیون تاخت زی لشگر بد گهر

بزد تیغ و مردان بیفکند خوار

بسی کشت شمشیر آن نامدار

زبس سود سرها به گرز گران

پراکنده گشتند ازو صفدران

برون جست اهریمنی ناگهان

زیک سوی ماندن برق جهان

بزد تیغ و پی کرد اسب سوار

ز زین باژگون گشت آن نامدار

بیاستاد و بردشمنان راند تیغ

همی ریخت سرها چو بارنده میغ

شهنشه چو دیدش پیاده به جنگ

زکار سپهبد دلش گشت تنگ

زاسبان خود باره ای راهوار

فرستاد بهر دلاور سوار

جهانجو نشست از برزین اسب

چو بر کوه البرز آذر گشسب

دلیرانه زد خویش را برسپاه

برانگیخت دریا ز آوردگاه

چو دریا ازآن خاسته موج خون

حبابش همه مغفر باژگون

همی خواست مرد از پس آن نبرد

که گردد سوی شاهدین رهنورد

بیامد خروشی مر او را به گوش

بدو مژده آمد ز فرخ خویش

که بر گرد ای حر کجا می روی

بیا سوی یزدان چرا می روی

چو نام آور آن مژده را گوش کرد

ازآن مژده خود را فراموش کرد

خروشید کای پاک بتول (ع)

من اینک روانم به نزد رسول (ص)

چه داری پیام خداوندگار

بگو تا رسانم بدان شهریار

بدو گفت شاه از تو گر واپسیم

برو شاد اینک که از پی رسیم

چو اینگونه حر از شهنشه شنید

چو دریای آتش ز جا بر جهید

به شوق لقای جهاندار پاک

بزد خویش را بر سپه خشمناک

چنان با سنان جست آنگه ستیز

که در دست او شد سنان ریز ریز

بن نیزه از کف به یکسو فکند

سبک بر کشید آبداده پرند

فزون از شمر – کشته بردشت ریخت

چو این دید لشگر زبیمش گریخت

یلان را دم تیغ آن زورمند

زره بر دریدی بسان پرند

ستمکار شمر تبه روزگار

بزد بانگ بر لشگر بی شمار

که ازچهرتان آب مردی بریخت

نشاید سپاهی زیک تخت گریخت

چو گیرید گردش همه همگروه

ز پای افکنیدش گر او هست کوه

سپه گرد جنگی زره بر زدند

به پیکر درش تیغ و خنجر زدند

بدو بر ببارید باران تیر

ز خونش زمین گشت چون آبگیر

به ناگه یکی زشت میشوم بخت

زدش بر به سینه یکی نیزه سخت

گران نیزه اورا تن نامدار

نگون آمد از باره ی راهوار

سپهری به روی زمین کرد جای

سپهرا چه مانی چنین دیر پای

شد ازکار دست دلیری که بود

بی انباز در زیر چرخ کبود

به آن خسته چشم زره خون گریست

دم تیغ از آن بر وی افزون گریست

به زاری شهنشاه دین را سرود

که زی کشته ی خویش بشتاب زود

تو دریابم ای شه که کارم گذشت

دراین دشت کین روزگارم گذشت

برانگیخت شه شوی میدان سمند

نگه بر جوان ریاحی فکند

سپهری نگون دید خفته به خاک

زشمشیر و خنجر تنش چاک چاک

هژبری برو سینه بگسیخته

عقابی پر و بال او ریخته

نشست از بر سرش و بگریست زار

همی مویه گر شد برآن نامدار

همی گفت رادا دلیرا گوا

خدا و پیغمبرش را – پیروا

دریغا از آن زور و بازوی تو

که مردی نبد هم ترازوی تو

دریغ ای جوان ریاحی نسب

مددگار آل امیر عرب

بگریم به زخم تن چاک تو

که شویم زخون پیکر پاک تو

تو آزادی ازحق به هر دو سرای

چو نام خود ای پر دل پاکرای

نکو کرد مادر کت این نام داد

تورا از برای همین روز زاد

چو لختی بدان کشته بگریست شاه

سوی لشگر آوردش ای رزمگاه

دم واپسین دیده بگشاد مرد

به دیدار دلدار نظاره کرد

به رخسار آن شاه فرخ نژاد

نگه کرد و خندان شد و جان بداد

بدان سبز گنبد که بر خاک اوست

زدادار باران رحمت نکوست