مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶۴

من شیوه آن بهانه جو می‌دانم

بی‌مهر و وفاست خوی او می‌دانم

گفتی یابی به صبر وصلم هیهات

من طالع خویش را نکو می‌دانم