مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۷

با ما ز در صلح درآ تا کی جنگ

ورنه ز جفایت چو جرس از دل تنگ

نالیم بناله‌ای که خون از اثرش

جوشد ز دل سخت تو چون چشمه ز سنگ