مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۵

گویم نه بهرحال که هستی خوش باش

گر زاهد و گر صنم پرستی خوش باش

زین میکده تا هست ترا مینائی

در دستی و ساغری بدستی خوش باش