مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱

هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است

غافل زپی چه جور و چه بیداد است

لطف تو و جور تو بعاشق دو بناست

کان سست پی است و این قوی بنیاد است