مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

در بر معشوق و در قدح می چه خوش است

در گوشه بزم ناله نی چه خوش است

سرمست شدن بپای یار افتادن

پس گریه های‌های هی‌هی چه خوشست