مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

خط تو که غم بجان غمخواران ریخت

آتش بدل سوخته یاران ریخت

آن ابر سیاهست که برگشته ما

اخگر همه جای قطره باران ریخت