میرزاده عشقی » جمهوری نامه » بخش ۵ - باور مکن

جان پسر، گوش به هر خر مکن

بشنو و باور مکن

تجربه باز مکرر مکن

بشنو و باور مکن

مملکت ما شده امن و امان

از همدان تا طبس و سیستان

مشهد و تبریز و ری و اصفهان

ششتر و کرمانشه و مازندران

یافته اجحاف و ستم خاتمه

نیست کسی را ز کسی واهمه

هست مجازات برای همه

حاکم مطلق چو بود محکمه:

نسخ شد آئین ستم گستری

هیچ دخالت نکند لشکری

در عمل مذهبی و کشوری

نیست به قانون شکنی کس جری

عصر نو، آئین تجدد بود

فکر نو و صحبت نو مد بود

گرچه کله های سپهبد بود

اصل ندارد ز تعمد بود

نیت ملت چه بود: ارتجاع!

کهنه پرستیش محل نزاع

قصد وزیران نبود: انتفاع

دولتیان ده نکنند ابتیاع

صحبت جمهوریت از بین رفت

غصه مخور این نیت از بین رفت

فرقه بی تربیت از بین رفت

زمزمه عاریت از بین رفت

نیست بر این ملت یک لاقبا

فکر اجانب پس از این رهنما

هست دگر موقع صلح و صفا

نیست ز هم دولت و ملت جدا

گر بشود مجلس شوری ظنین

زود ببرید سر مفسدین

پر خط آهن شود ایران زمین

ملک شود رشک بهشت برین

تکیه دولت همه بر ملت است

ملت از آن، حامی این دولت است

لندن از این حادثه در حیرت است

مسکو از این واقعه در زحمت است

آن که نکردست جوانان به گور!

زر نستاندست ز مردم به زور!

پا زده زیر چهل و یک کرور!

لندنیان را بنمودست بور!

عصر تجدد بود و بلشویک

خلق به اموال تو یکسر شریک

از پی زر کس نکند آنتریک

مقصد احرار بود نام نیک

خارجه، انهار خراسان نبرد

اسکله و شیله گیلان نبرد

خطه بحرین به عمان نبرد

آبروی ملت ایران نبرد

نیمه شبها سر بیراهه راه

کشته شد ار چند نفر بی گناه

بود غرض راحت خلق اله

هست سفارت سخنم را گواه