میرزاده عشقی » دیوان اشعار » قالبهای نو » ای کلاه نمدی ها!

شهر فرنگ است ای کلانمدی‌ها!

موقع جنگ است ای کلانمدی‌ها!

خصم که از رو نمی‌رود، تو ببین روش

آهن و سنگ است ای کلانمدی‌ها!

بنده قلم دستم است و دست شماها

بیل و کلنگ است، ای کلانمدی‌ها!

رو بگو این نکته، بر عوام‌نماها:

کله‌تراشیده‌ها، سه‌چاک‌قباها

حق شما را کنند، ضایع و پامال

گر که نباشد قیام و کوشش ماها

کوشش ماها، پی حقوق شماهاست

بِهْ که به ماها، کمک کنید شماها

باد صبا! رو بگو، به مردم میدان

ما و شماراست، نام ملت ایران

مال شما را برد وزیر، شد ار دزد

دزد سیاستمدار دوره ساسان

فرق من و تو، کلاه زرد و سیاهست

هیچ شماها ز مردمان خیابان:

ای رفقا! این زمامدار خرابست

وضع اداری در این دیار خرابست

گرچه به پندار میرزاده عشقی:

هرکه به کالسکه شد سوار خرابست

از همه این‌ها خراب‌تر، بود این مرد

ملتی از بین برد: کار خرابست

ما دگر این مرد را قبول نداریم

رأی بر این خائن عجول نداریم

گر نرسیده به گوششان، سخن ما

هست ازین ره، که ما فضول نداریم

حرف من و دوستان من، همه حقست

این گنه ما بود که پول نداریم

تازه شنیدم که داده او به یکی پول

تا که شما را، به این زند گول

چون بدهد بابی است آن که بگوید

دزد نباید شود، وزارت مسئول

کرده شما را به ما طرف که نماید

(شوشتری) را عدوی مردم دزفول

حرف من از روی منطقست و اساس است

حرف مرا فهمد آنکه، نکته‌شناس است

ارث پدر ار، قوام‌السلطنه بخشید

بر به برادرش، کز اواسط ناس است

دزد اگر نیست، خانه‌اش ز چه پولی:

گشته به پا، کو در آن مدام پلاس است

ارث پدر گفتمت، به او نرسیده

جیب شما، ملت فقیر بریده

پارک بنا کرده، از تو رفته خراسان

هرچه که بوده، در آن دهات خریده

این همه پول از کجا رسیده به این مرد؟

کو بسپارد، به بانک‌های عدیده

روزی ازین روزها که روز حسابست

روز حساب، همین خجسته جنابست

باید از او این سوال کرد که تو پول:

از چه ره آورده‌ای ترا چه جوابست؟

گفت: اگر ارث جدم است و فلان است

گو بنما فکر نان که خربزه آبست!

نیست در این «دسته بند»، مرد زبردست

مرد زبردست‌تر، ز دسته او هست

از پی اخراج او، چل و سه وکیل ار

چند دگر رأی داد و پا شد و بنشست:

سخت خورد او شکست و دسته او نیز

بشکند او را کمر، اگرچه نه بشکست