مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷۹

شد جان عطا ز اوج گردون به فراز

نادیده عطا عطیت عمر دراز

او بد ز جهان عطا ولی دانستم

کاین سفله جهان عطای خود خواهد باز