مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۸۷

اشک و دل خونین شده با هم یارند

وز روزن دیده سر برون می آرند

یکدست شدند و دامنم می گیرند

واکنون دو سرند و یک گریبان دارند