مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶۳

ای سرو سهی تازه نهالت چونست

نازک تن چون آب زلالت چونست

در حجله نشسته دیدمت خندان لب

در خاک نهفته زلف و خالت چونست