مجد همگر » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۵۷

ز چشم از دل خویش خونت خوردم

ازان با غم جفت و از کام فردم

ازین چشم و دل آب و رنگی ندیدم

به جز اشک خونین و رخسار زردم

چو با مردم چشم خود برنتابم

روا نیست با دیو مردم نبردم

ز خون مردم چشم من در شنا باد

که با مردم آشنا روی کردم

ز نامردمان چشم راحت چه دارم

که از مردم چشم خود هم به دردم

در این قحط مردم به نیرنگ و مردی

گر از مردمی رنگ دیدم نه مردم

به عمری ددی و اژدهائی نبینم

ز مردم شب و روز بی خواب و خوردم

ز بیداد این هفت و این چار دایم

چو بر آتش آبم چو بر باد گردم

ز چرخ دغا باز و دهر مقامر

زیانکار و مغبون و بیهوده گردم

دلم سرد شد این سر و موی چون برف

از آنست همواره این باد سردم

ز خار و خسان چشم نرمی چه دارم

که در چشم و دل همچو خار است وردم

ازین خوان پرجیفه روزی مبادم

به جز آنکه باشد از آن ناگذردم

ز نانش به غیر از ملامت چه دیدم

ز خوانش برون از ندامت چه خوردم

خدایا چو هر خودپرستیم مگذار

که گرد سگ نفس اماره گردم

ازین بد حریفم نگهدار چندانک

بساطی که گسترده شد درنوردم