مجد همگر » دیوان اشعار » ترکیبات » شمارهٔ ۱

وقت آنست که گلبن تر و خندان گردد

گریه ابر همه زیور بستان گردد

شکل اوراق بر اشجار چو خنجر باشد

صورت غنچه سیراب چو پیکان گردد

قطره ای کابر درافشان به بحار افشاند

باز در کام صدف در درافشان گردد

باد آئین دم عیسی مریم گیرد

تا شکوفه چو کف موسی عمران گردد

خطبه بر نام گلسرخ کند بلبل مست

به چه رخصت چو بود مست خطب خوان گردد

چشم نرگش متحیر نگرد عاشق وار

به تبسم دهن غنچه چو خندان گردد

چون خط سبز بنفشه بدمد از غیرت

طره سنبل سیراب پریشان گردد

در چمن گرد سمن چونکه بنفشه بدمد

عارض یار من آن را به زنخ برگیرد

بلبل از منبر گلبن چونکه درآید به سخن

سرخ گل جامه دران پایه منبر گیرد

قمری از سرو چو آهی بزند سوخته وار

فاخته ناله به آهنگ دگر درگیرد

بزم در باغ نموداری فردوس کند

باده در ساغر خاصیت کوثر گیرد

هر که عاشق بود و باده خورد درهر جام

یاد نظم و سخن عالی همگر گیرد

وقت آنست که مستان به سحر برخیزند

می آذرگون در جام بلورین ریزند

عیش سازند و می آرند و سماع آغازند

پای کوبند به یکبار و نشاط انگیزند

گاه مستی چو سر از خواب گران آیدشان

هر یکی در سر زلف صنمی آویزند

شاهدان چون طلب جام می و رود کنند

عاشقان از سر جان و غم تن برخیزند

نوعروسان چمن هر سحری جلوه کنند

نقشبندان صبا رنگ بهار آمیزند

هر سحر ابر گهربار و نسیم سحری

بر سر سبزه و گل لولو و مرجان ریزند

لشکر بلبل ترکی لقب آیند به باغ

خیل زاغ حبشی روی همه بگریزند

وقت آنست که یاران می روشن گیرند

بزم آراسته را درگل و سوسن گیرند

صبحدم باده خوران سوی گلستان آیند

شامگه مست و خرامان ره گلشن گیرند

شاهدان میل همه سوی در دوست کنند

عاشقان بر سر ره منزل و مسکن گیرند

دلبران چون می و رود و گل و صحرا طلبند

بیدلان ترک دل و جان و سر و تن گیرند

قمری و ساری در باغ وطنگه سازند

بلبل و فاخته بر سرو نشیمن گیرند

بلبلان چون به سحر زمزمه و ناله کنند

همه آهنگ ز آه سحر من گیرند

پختگانی که به هر جام می خام خورند

همه بر یاد من سوخته خرمن گیرند

وقت آنست که بلبل به گلستان آید

هر که عاشق بود از خانه به بستان آید

غنچه در پوست نگنجد ز نشاط می و رود

تا که از طرف گلستان به شبستان آید

راستی گل به وفا یار مرا می ماند

که وصالش به یکی هفته به پایان آید

گل به بزم همه کس عیش کند چون بت من

تا چو من بلبل بیچاره به افغان آید

بلبل خسته چو من از پی یکهفته وصال

رنج یکساله کشد چون گه هجران آید

همه شب ناله کنم بر صفت بلبل لیک

ناله بلبل و من هردو نه یکسان آید

ناله بلبل مست از طرب گل خیزد

ناله من همه از سوز دل و جان آید

وقت آنست که بر دشت تماشا باشد

باغ را زینت و زیب از گل رعنا باشد

هر که او جانور است آرزوی یار کند

هر که را هست دلی عاشق و شیدا باشد

ذره سنگ همه لعل بدخشان گردد

قطره ابر همه لولو لالا باشد

صبحدم سوی گلستان به تماشا بنگر

که به هرگوشه یکی عیش مهیا باشد

من مسکین حزینم که ندارم این بخت

که به صحرا شدنم زهره و یارا باشد

محنت فرقت یارم چو بدین روز نشاند

گر نشاطی کنم آن از سر سودا باشد

با چنین خاطر آشفته و این دل که مراست

کی مرا خاطر باغ و سر صحرا باشد

وقت آنست که شوریده سری پیشه کنم

باز بر قاعده بیخواب و خوری پیشه کنم

چون دل من به جز از عشق ندارد پیشه

به جز آن نیست که آن پیشه وری پیشه کنم

طرب و عیش چو با باده خوران می بینم

تا توانم طرب و باده خوری پیشه کنم

چون ز احداث جهان بیخبران بیخبرند

من بکوشم که همه بیخبری پیشه کنم

همچو بلبل که به گلزار بنالد بر گل

من بر دلبر خود لابه گری پیشه کنم

وگر از من بت من لابه گری نپسندد

گوشه ای گیرم و خونابه گری پیشه کنم

رسم مداحی و آئین تخلص چو نماند

در غزل پروری و شعروری پیشه کنم