مجد همگر » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۳۶

که می برد ز من خسته دل به یار پیام

که می رساندش از لفظ من درود و سلام

کرامجال بود کز ملال خاطر او

در افکند سخن من علی الخصوص پیام

کراست زهره که با آن نگار زهره جبین

حدیث من کند آغاز از سر اکرام

ز ماجرای من او را که می کند آگاه

ز واقعات من او را که می کند اعلام

به گوش او که رساند فغان و ناله من

که بوئی آورد از زلف او مرا به مشام

که می رود که بگوید که در فراق رخت

جداشد از دل من صبر وز تنم آرام

که می رود که مرا پیش یار یاد کند

که می رود که مرا نزد او برد پیغام

که می رود که بگوید که خون مات حلال

ولیک بی منت این عیش و کام باد حرام

که می دهد خبر آن نگار مهر گسل

که نیم مرده عشقت تمام گشت تمام

ز حال زار من او را خبر دهید کسی

که سوختم ز غم آخر چه می خوری می خام

مرا دلیست به صد پاره بی تو صبر چه سود

که هیچ می نپذیرد به صبر و جهد انجام

به لب رسید مرا جان در آرزوی لبت

چه وقت آنکه تو برلب نهاده ای لب جام

چه روز آنکه تو در صبحدم خوری باده

که روز عمرم من خسته دل رسید به شام

من از غم تو خود و دوستان نشسته به غم

تو پیش دشمن و بدگوی من نشسته به کام

من از فراق تو سرگشته ام به کوه و کمر

تو همچو کوه کمر بسته ای به کینه مدام

ز بس که از غم هجرت فسرده گشت دلم

گهی به کوه کنم جای و گه به باغ مقام

شدند شیفته از آه من وحوش و طیور

بسوخت بر من مسکین دل سوام و هوام

ز شوق روی تو در صبحدم به یاری من

ادا کنند نواساری و چکاو و حمام

به خواب در سحری این غزل ز پرده راست

سماع کرده ام از بلبلی فصیح کلام