آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۷

وقت است ز هر سو شکفد روی گلی

هر بلبل مست رو نهد سوی گلی

راز من و یار، گل کند، چون شنویم

آن ناله ی بلبلی و، من بوی گلی!