آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۲

گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!

هنگام سخن زبان بخود دزدیدی!

پندار که کردم نگهی، رنجیدی!

انگار که گفتم سخنی، نشنیدی!