آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۵

ز آن شب که رخت دیده، گلت چیدستم

ا زدیدن روز، دیده پوشیدستم

هر روز گرفته شمع خورشید بکف

گردم پی آن شب که، تو را دیدستم