آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۷

نایی ز نوا فتاده، تا نی برسد!

ساقی سر خم ستاده، تا می برسد!

یک ناله بسینه مانده، تا کی بکشیم؟!

یک جرعه نصیب ماست، تا کی برسد؟!