نسیمی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۷۸

ای آن که تو پیوسته خدا می طلبی

از خود بطلب اگر مرا می طلبی

من با تو به صد زبان سخن می گویم

سر تا قدمت منم، که را می طلبی؟