نسیمی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۳۷

تا باب دلم به نقطه بی بگشود

سر ازل و ابد مرا روی نمود

هرچند سراپای جهان گردیدم

جز ناطق و نطق در جهان هیچ نبود