نسیمی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۳۶ - بالبداهه هنگام زردی چهره‌اش بر اثر کندن پوست وی

آن دم که اجل برابر مرد شود

آهش چو نسیم صبحدم سرد شود

خورشید که پردل‌تر از او نیست کسی

در وقت فروشدن رخش زرد شود