نسیمی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

حرفی است حقیقتی که ذاتش خوانند

ترکیب و کلام و هم صفاتش خوانند

آنان که چو خضر یافتند آب حیات

آن ذات و صفات را حیاتش خوانند