نسیمی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۷۰

می روم با درد و حسرت از دیارت، خیر باد

دل به خدمت می گذارم یادگارت خیر باد

هر کجا باشم همی گویم دعای دولتت

از خدا صد آفرین بر روزگارت خیر باد

می روم با آب چشم و آتش دل بی خبر

از جفای ترک چشم پرخمارت خیر باد

گر دهد عمرم امان، رویت ببینم عاقبت

ور بمیرم در غریبی ز انتظارت خیر باد

گر نسیم چین زلفت بگذرد بر خاک من

زنده برخیزم به بوی مشکبارت خیر باد

گر ز من یاد آوری بنویس آخر رقعه ای

کای نسیمی بر کلام آبدارت خیر باد