فضولی » دیوان اشعار فارسی » اضافات » مسبع

وقتست که شام غم هجران بسر آید

در باغ امل نخل تمنا ببر آید

ماه غرض از مطلع امید بر آید

در ظلمت شب مژده فیض سحر آید

از برج وبال اختر طالع بدر آید

در آرزوی وصل دعا کارگر آید

ای درد و بلا دوریت ارباب وفا را

نزدیک شو و دور کن این درد و بلا را

داریم تمنای لقای تو خدا را

بردار ز رخ پرده و بنمای لقا را

ای کرده فراموش درین واقعه ما را

رحمی کن و مگذار دگر پیک صبا را

عمریست که شوق رخ نیکوی تو داریم

در جان حزین آرزوی روی تو داریم

در دل شکن سلسله موی تو داریم

در سینه هوای قد دلجوی تو داریم

در سر هوس خاک سر کوی تو داریم

پیوسته خیال خم ابروی تو داریم

ماییم که در دوستیت یک جهتانیم

در راه تو هر عهد که بستیم بر آنیم

عمریست که تو غایبی و ما نگرانیم

در آرزوی روی تو با آه و فغانیم

دور از تو بسی خسته دل سوخته جانیم

مپسند کزین بیش درین غصه بمانیم

در محنت هجران تو ای سرو سمنبر

داریم دل مضطرب و جان مکدر

کو مژده وصلت که دماغ دل مضطر

گردد ز نسیم اثرش باز معطر

ز انسان که نومید ظفر از ایزد داور

در دشت احد وقت هجوم صف کافر

شاهی که سر چرخ برین خاک در اوست

در تمشیت کار قضا کارگر اوست

اوراق فلک دفتر فضل و هنر اوست

ایجاد بشر پرتو فیض نظر اوست

بحریست که ارواح ائمه گهر اوست

نخلیست که توفیق ولایت ثمر اوست

ای ذره از خاک درت طینت آدم

وز دولت پابوس تو آن خاک مکرم

تشریف امامت بوجود تو مسلم

ذات تو بمجموعه موجود مقدم

ای بنیه عالم بتولای تو محکم

تا هست ز عالم اثر بنیه بعالم

شاها تو همانی که برین صفحه ایام

در اول حال از تو رقم شد خط اسلام

پیش از تو ز اسلام نمی برد کسی نام

حالا که جهان یافته با شرع تو آرام

گر جمعی پریشان سیه نامه بد نام

خواهد که این صبح بتزویر شود شام

با تیغ دو سر قصد سر اهل خطا کن

سر متصل از تن بسر تیغ جدا کن

درد دل شوریده ما بین و دوا کن

از لطف تو هر کام که داریم روا کن

در کار عدو قاعده صبر رها کن

در رهگذر شرع خود اندیشه ما کن

شاها اثر دوستیست رونق دین است

خوش آنکه درین دوستی از اهل یقین است

هر کس که درت را ز غلامان کمین است

در انجمن اهل وفا صدر نشین است

مداحی تو کار فضولی حزین است

حقا که چنین بوده و آغاز چنین است