فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۴۱

چون لاله پریرم آتشی در دل بود

دی داد نوید سنبلت باد درود

امروز برو آب زن ای گل بگذار

فردا چو بنفشه خیزد از خاکم دود