فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۲

ای معرفتت وسیله خلقت ما

لطف تو خمیر مایه طینت ما

لازم شده طاعت تو بر ذمت ما

با آنکه تو بی نیازی از طاعت ما