فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۳۸۰

ای که تا یار منی در پی آزار منی

کشم آزار ترا چون نکشم یار منی

سر ز سنگ ستم و تیغ جفایت نکشم

دلبر پر ستم و یار جفاکار منی

دل ز تیر تو تن از داغ تو ذوقی دارد

ذوق بخش دل زار و تن افگار منی

خبری نیست ز خود بی تو دل زار مرا

تو چرا بی خبر از حال دل زار منی

نیست شبها غم بیداری من بر تو نهان

لله الحمد تو در دیده بیدار منی

مرض عشق نشد بر تو مشخص ناصح

گرچه عمریست طبیب دل بیمار منی