فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۵۶

نیست تا صبح بجز فکر تو کارم همه شب

کارم اینست جز این کار ندارم همه شب

همه روزم شده شب اختر آن شبها اشک

آه ازین درد چسان اشک نبارم همه شب

لطف کن یک شب و در کلبه من گیر قرار

تا بدانی که چرا نیست قرارم همه شب

تا ندانند که من بهر تو می نالم و بس

بفغان از همه کس ناله برارم همه شب

تا ز من پیش تو گویند حکایت همه روز

هیچ کس را بفراغت نگذارم همه شب

بامیدی که اگر بشنود آن ماه شبی

ز فلک می گذرد ناله زارم همه شب

شب تنهایی من نیست فضولی بی تو

شمع بزمست خیال رخ یارم همه شب