فضولی » دیوان اشعار فارسی » قصاید » شمارهٔ ۳۳

ای دل از غم مفکن رخنه بدیوار امل

صبر کن کآخر هر کار بهست از اول

ناامیدی مکن از بد شدن کار که هست

عقل را قاعده حسن امل حسن عمل

گرچه مشکل شدن کار ز دورست مدام

مشکلی نیست که از دور نمی گردد حل

تو همانی که دم از فیض قناعت زده

تو همانی که نداری گذار از حکم ازل

چه شد آیا که خلاف ره و رسم معهود

با قضا هست ترا دمبدم آهنگ جدل

با فلک دست و گریبان شده دعوی داری

که چرا نیست مرا همچو تو پرسیم بغل

چیست این رای سراسیمه که انداخته ای

به بنای ورع از دغدغه سهل خلل

گر ترا نیست نصیبی ز نهان خانه غیب

چه شود حاصل تذویر چه خیزد ز حیل

ور ز گنجینه تقدیر نصیب است ترا

می رساند سببی حضرت حق عز و جل

راست زانگونه در مهلکه ناکامی

سبب کام تو شد آصف دوران محل

در دریای کرم حضرت قاضی چلبی

ناظم سلسله رابطه دین و دول

نیک بختی که ز حل گر شود از خدامش

مشتری می طلبد فیض سعادت ز زحل

می تواند که دهد نظم بحسن تدبیر

که جهان را شود اجزای تناسب مختل

آیتی آمده در شان رفاهیت ملک

رحمتی بر همه خلق ز خالق منزل

نسق دانش او آمده از ما در غیب

توامان با روش شرع نبی مرسل

قلم اوست پی روشنی ظلمت ملک

آخرین شمع که افروخته عقل اول

ای ز آیینه صدق سخنانت دیده

عکس خود را همه ارباب خطا اهل زلل

گرچه در شربت لطف تو خواصیست مفید

می کند طبع بآن میل جبلی چو عسل

ز هر قهر تو هم از فایده خالی نیست

محض فیضیست چو خاصیت تخم حنظل

همه اسفل شده از فیض نوالت اعلا

همه اعلا شده در جنب جلالت اسفل

بود در جسم ولایت ز جفا کسر تمام

کرد جباریش ادارک تو مفصل مفصل

هر چه تدبیر ترا نیست موافق مشکل

که شمارد خرد از قاعده مستعمل

هر که پرسد ز من از هستی عرش اعظم

جای دارد که ترا گویم و آرم بمثل

سرو را نیست چنان سهل مرا محنت دل

که درین نسخه دهم شرح بوجه اسهل

هست امید که تفصیل المهای مرا

متأمل شده تحقیق کنی زین مجمل

تا اجل را گذری هست سوی ملک وجود

تا جهان را سبب نظم نمودست و علل

باد عدل تو مواد و علل نظم جهان

دور از دامن اندیشه تو دست اجل