اثیر اخسیکتی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۲۲

چون با غم تو قرار گیرم

از هر دو جهان کنار گیرم

با بخت ز جیب سر بر آرم

چون دامن آن نکار گیرم

وز مرتبه دست خود ببوسم

کان طره مشکبار گیرم

بی محنتش ار، دمی بر آرم

حقا، که نه در شمار گیرم

نی زهره آنکه سنگ تشنیع

در شیشه روزگار گیرم

نی صبر، که بر کران نشینم

نی کام، که در کنار گیرم

چشمم همه خونشد و ندارم

آن چشم، که اعتبار گیرم

آن است صلاح من، که حالی

دنبال صلاح کار گیرم

پیروز شوم، اگر در این شغل

مردی چو اثیر، یار گیرم

نی نی فکند اثیر کردی

خاک در شهر یار گیرم