قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵۰

ای ترک ستمکاره و بیدادگری

تو داد رها کنی بیداد گری

خواهی که بپیچی تو ز بیدادگری

شو داد کن وز کرده بیداد گری