قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۷

هرچند تو در کنار من بیشتری

زی جان و دلم بدوستی پیشتری

گر بر دل من ز غمزه چون نیشتری

از خویشتن و خویش مرا خویشتری