قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۰

دوش آمد دست سوده و آسوده

آسوده ز رنج و مشک بر مه سوده

پالوده ز دست با سلخ آلوده؟

آلوده ز شادی و ز غم پالوده