قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۹

گر سوی هوا دلم همی جوید راه

پیوند مرا سوی زمین آمد ماه

بر سنبل و بر سمن بیفزاید جاه

کز سنبل و از سمن شود ماه تباه؟