قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۷

برداشت بت من از سر آن چتر سیاه

زان پس که دل سپاه بس برد ز راه

عمدا بر صوفیان شد آن شمع سپاه

تا توبه صوفیان کند نیز تباه