قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۹

ای مایه نیکوئی مقام دل تو

بند سر زلف تست دام دل تو

هر چند شد از بدی دلت سخت پریش

آخر برسی تو هم بکام دل تو