قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۳

دندان تو و لب تو ای شهره رفیق

سیمی‌ست فسرده و عقیقی‌ست رحیق

گه گه لب خویشتن به دندان گیری

آری به میان سیم گیرند عقیق