قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۳

دندان تو و لب تو ای شهره رفیق

سیمی است فسرده و عقیقی است رحیق

گه گه لب خویشتن بدندان گیری

آری بمیان سیم گیرند عقیق