قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۹

آن را که چو من زبان گهربار بود

برداشته از ابر گهربار بود

آن نخلی را که آن گهربار بود

بر درگه تو بحر گهربار بود