قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

خون جگر ما بقمی بیش نبود

وین دوزخ آه ما دمی بیش نبود

آن قطرهٔ خونابه که دل می‌گفتند

از دیده فرو ریخت نَمی بیش نبود