قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۹

با آنکه دلم از غم هجرت خونست

شادی بغم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم یارب

هجرانش چنین است وصالش چونست