قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

چون جان و روان خویشتن داشتمت

دشمن بودی و دوست انگاشتمت

چون تو نبدی چنانکه پنداشتمت

از مهر تو بس کردم و بگذاشتمت