قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

ای گشته خجل ماه فلک از نظرت

شد تیره شکر زان لب همچون شکرت

نائی بر من تا که بگیرم ببرت

شرط آنکه بود دیده من رهگذرت