قطران تبریزی » دیوان اشعار » ترجیعات » شمارهٔ ۴ - در مدح ابوالفضل علی

سپاه نوبهار آمد وز او گیتی دگرگون شد

که هامون همچو گردون گشت و گردون همچو هامون شد

چو روی و موی دلبندان زمین گلبوی و گلگون شد

بعنبر گل سرشته شد بصندل آب معجون شد

ز خیل تو بنفشه مرز چون دیبا و اکسون شد

دهان گل ز چشم ابر پر لؤلؤی مکنون شد

زمین چون روی لیلی شد هوا چون چشم مجنون شد

کنون آمد گه شادی که برف از کوه بیرون شد

فریدون اندرین ایام چون بر گاه میمون شد

خجسته باد بر بوالفضل همچون بر فریدون شد

کنون یک چند بستان را بهشتی بر ز می بینی

بهر جائی که بنشینی نشاط و خرمی بینی

درختان را چو روز عرض جیش دیلمی بینی

بزیر هر درختی در گروهی آدمی بینی

گرفته چرخ را مشگین تو چون مرد غمی بینی

شده روز اندر افزونی و شب را در کمی بینی

زمین را چون هوا بینی هوا را چون ز می بینی

یکی را ادکنی بینی یکی را بیرمی بینی

ز یوز اندر میان خوید بر آهو کمی بینی

ز مهر نیکوان بر دل فزوده محکمی بینی

درافشان لاله اندر خوید چون آتش بآب اندر

چو پروین صف زده گلهای گوناگون بتاب اندر

بنفشه چون سر زلفین بت رویان بتاب اندر

ز بوی او همه بستان بود پر مشگناب اندر

هزار آواز با گلبن بفریاد و عتاب اندر

کند با سرو بن قمری بدلشادی خطاب اندر

زمین از ارغوان و گل بیاقوتی نقاب اندر

هوا از ابر تیره گشته در مشگین ثیاب اندر

زریری دوز نیلی جامه نیلوفر بآب اندر

عروس آیین بخندد گل بروی شیخ و شاب اندر

درخت گل همی ماند عقیق آگین عماری را

بر او پاشیده چشم ابر در شاهواری را

نشاید گفت بستان را که ماند خلد باری را

سزد گفتن که ماند خلد بستان بهاری را

پدید آرد بباغ اندر کنون هر مرغ زاری را

بود بستر ز برگ گل ددان مرغزاری را

همه صحرا همی ماند ره دریای ساری را

میان باغ ماند آب قیرآگین سماری را

نسیم سنبل ارزان می کند عود قماری را

ز رنگ گل پدید آرد همی یاقوت جاری را

خروشانست شب تا روز بلبل بر کران گل

تو گوئی بوستان کرده است او را پاسبان گل

سرشک ژاله شبگیران نشسته در میان گل

تو پنداری که دندانست رسته در دهان گل

ببین بر گل فروغ می ببین بر می نشان گل

که یکسانست رنگ و بوی می ایدون و آن گل

بباغ اندر تو گوئی هست بلبل ترجمان گل

که گل داند زبان او و او داند زبان گل

بباغ اندر یکی بشنو ز بلبل داستان گل

بهار گل غنیمت دان که می آید خزان گل

همی چندی دل و جان را بیازردم بمستی در

ز بدکردار خوابستم به بیداری و هستی در

نشان نیستی جستم ز یار خود بهستی در

کنون از باده هشیارم و ز اندو هان بمستی در

بسان مهتری بودم بگاه تندرستی در

کنون کهتر همی گشتم ببیماری و سستی در

مغ آسا بایدم گردن بگیتی می پرستی در

که هشیاریم افکند از بلندی سوی پستی در

غم و تیمار گویی هست خود بهرم الستی در

کنون چون دشمنان شاه ماندستم بکستی در

نبرده جعفر آن کاحکام یزدان داد گام او را

همی گردن نهد ناکام چرخ تیز گام او را

جهان داران فراوانند لیکن هست نام او را

امید آنکه هزمان کی شود گیتی تمام او را

فلک خواهد که هر روزی کند ده ده سلام او را

نگردد جز بران چیزی که باشد رأی و کام او را

نزیبد جز بگردون بر بهر فضلی مقام او را

براه دشمنان اندر همیشه باد دام او را

میان کارزار اندر ثنا خواند حسام او را

قرین بادا بهر وقتی نگین و تیغ و جام او را

اگر زردشت زنده استی مدیح اوش زندستی

مر او را شاه خود خواندی اگر جمشید زندستی

وگر در لشگری چون او سوار دیو بندستی

ره دیوان از او وز کشور او سخت بندستی

وگر چون همت عالی او گردون بلندستی

که دانستی کز اینجا تا بگردون راه چندستی

وگر گردون گردانش نوندی را پسندستی

چنو دیگر کجا هرگز یکی گرد نوندستی

ز شاهان کی چنو دیگر بزرگ و ارجمندستی

که رادی و بزرگی را سزاوار و پسندستی

که را بشنود پند او نه پیچد دهر در بندش

نگردد کج کسی کاورد سوی راستی پندش

خداوند همه گیتی کناد او را خداوندش

چنان چون از پدر دید او از او بیناد فرزندش

وگر شاهی نیاراید روان و جان پیوندش

پیاده بسپرد کارش بنیزه برکند بندش

اگر یزدان دهد در خورد بازوی هنرمندش

بدان گیتی و این گیتی نداند کرد خرسندش

ندانم در جهان گردی که در جنگ او بیفکندش

ندانم شاخ بیدادی که از بیخ او نه برکندش

چو او بر خنک روز جنگ بخروشد بجنگ اندر

بگرید آهن و پولاد از بیمش بسنگ اندر

نترسد گور با مهرش ز چنگال پلنگ اندر

نیارد شیر زد دندان زامن او برنگ اندر

ز زخم دشمنان تیغش بود دائم برنگ اندر

بنام او چنانست آنکه بدخواهان به ننگ اندر

بود چون کوه پا برجا بهنگام درنگ اندر

بود منجوق او هزمان بترکستان و زنگ اندر

مر او را شیر نر باشد همی هنگام جنگ اندر

که آهوئی بجنگ شیر باشد تیز چنگ اندر

بپیروزی و بهروزی خداوند جهان بادی

نه جاوید و جوانست او تو جاوید و جوان بادی

بعیش و داد چون بهرام و چون نوشیروان بادی

گذر بوده است ایشان را تو شاها جاودان بادی

بلای دشمنان بادی بقای دوستان بادی

گل شادی و رامش را همیشه بوستان بادی

چنان چون من همی خواهم ترا دائم چنان بادی

چنان خواهم که گویندم که شه را مدح خوان بادی

تو با شاهان گیتی چون یقین پیش گمان بادی

خبرهای همه شاهان به پیش تو عیان بادی